Lewis en Crok over klimaatgevoeligheid – meer gevoel voor p.r. dan voor wetenschap

Vandaag presenteren de Britse Global Warming Policy Foundation (GWPF, een “denktank” die al jaren actief is in de campagne tegen de klimaatwetenschap) en de Nederlandse Groene Rekenkamer in Nieuwspoort een rapport van Nic Lewis en Marcel Crok. Met dit rapport ontdoet Lewis zich overtuigend van de wetenschappelijke geloofwaardigheid die hij zo’n jaar geleden verkreeg.

Toen verscheen in Journal of Climate een artikel van zijn hand: “An Objective Bayesian Improved Approach for Applying Optimal Fingerprint Techniques to Estimate Climate Sensitivity.” Het werd met interesse en ook wel enige scepsis ontvangen in de wereld van de klimaatwetenschap. Scepsis, omdat een nieuweling die zich meldt met een nieuwe benadering die een klimaatgevoeligheid opleverde die wat afweek van wat de gangbare wetenschap zegt, nu eenmaal wat te bewijzen heeft. In de loop van het jaar kwamen er diverse vragen op: over verschillende invoerparameters die Lewis gebruikte, waarom zijn berekeningen stoppen in 2001, hoe het kan dat een uitbreiding van zijn analyse met 6 jaar aan data tot significant andere resultaten leidt. En natuurlijk: waarom acht Lewis zijn methode zo veel beter dan andere methoden om de klimaatgevoeligheid te bepalen? Je zou kunnen denken dat het woord “Objective” hier de sleutel is, omdat andere methoden dan blijkbaar subjectief zijn. Dat is niet het geval: “Objective Bayesian Analyses” is in dit geval gewoon de naam van de methode. Dit blog (inclusief de discussie) op And Then There’s Physics is een goede ingang om meer te weten te komen over de vragen die er waren. En nog steeds zijn.

In Nederland verklaarde Marcel Crok zich onvoorwaardelijk fan van de methode-Lewis. En van enkele min of meer vergelijkbare onderzoeken die eveneens op een klimaatgevoeligheid uitkwamen die aan de lage kant zat. Op ons blog legde Jos Hagelaars al uit dat die benadering zeer eenzijdig is.

Enige tijd geleden werd bekend dat Lewis en Crok bezig waren met een rapport voor de GWPF en de Groene Rekenkamer. De meeste wetenschappers publiceren hun ideeën liever in de peer reviewed tijdschriften, maar dit rapport zou voor Lewis ook een kans zijn om te doen wat elke serieuze wetenschapper zou doen als hij meent een goede methode te hebben gevonden: uitgebreid antwoorden op alle kritiekpunten en vragen, de analyse uitbreiden met de meest recente data, nog eens duidelijk maken waarom de methode zo goed is en – dat maakt zo’n verhaal alleen maar sterker – erkennen dat er ook nog wel wat minpuntjes aan zitten.

Lewis heeft duidelijk niet voor die benadering gekozen, zoals glashelder blijkt uit de (onder)titel van het rapport: “Oversensitive – How the IPCC hid the good news on global warming” (Of, in de Nederlandse versie: “Een gevoelige kwestie: hoe het IPCC goed nieuws over klimaatverandering verborg”). Dit is geen wetenschap maar letterlijk anti-wetenschap: in plaats van de eigen ideeën uit te werken en te verdedigen zetten wiskundige Lewis en journalist Crok de aanval in op nagenoeg al het werk dat vele klimaatwetenschappers de afgelopen decennia hebben gedaan. De ondertitel komt ook aardig in de buurt van het voor “klimaatsceptici” zo karakteristieke complotdenken.

Het meest absurde is dat Lewis en Crok precies doen wat ze het IPCC lijken te verwijten. In het rapport beweren ze niet dat het IPCC informatie verzwijgt; het verwijt is juist dat men alle wetenschappelijke kennis die er is in beschouwing neemt. Als het aan Lewis en Crok had gelegen, had het IPCC het overgrote deel van de wetenschappelijke literatuur over het klimaat aan de laars gelapt – “verborgen” in de Lewis en Crok terminologie – en het hele AR5 opgehangen aan Lewis (2013) en nog een handjevol vergelijkbare analyses. Dat doen ze op de welbekende manier: selectief winkelen in IPCC AR5 en de wetenschappelijke literatuur, het zo zwaar mogelijk aanzetten van onzekerheden en beperkingen van andere methodes en het negeren of bagatelliseren van onzekerheden en beperkingen van hun eigen methode en veel vaagheden en niet of nauwelijks onderbouwde claims.

Ter illustratie licht ik er enkele punten uit.

Ze negeren een bijzonder belangrijk punt van het IPCC: elke methode om de klimaatgevoeligheid te bepalen heeft zijn eigen beperkingen en onzekerheden. Juist daarom is het van belang verschillende, (deels) onafhankelijke methoden te gebruiken. Wie één enkele methode zaligmakend verklaart beperkt (doelbewust?) zijn blik.

Crok en Lewis maken veel drukte over het ontbreken van een “best estimate” schatting van de klimaatgevoeligheid in AR5. Zoals Crok dat al eerder deed. Het IPCC heeft toegelicht waarom men die best estimate niet gaf en Lewis had dat als een compliment op kunnen vatten, en als een stimulans om constructief bij te dragen aan de wetenschap. Men geeft namelijk aan dat de keuze van één best estimate geen recht doet aan de volle breedte van de wetenschappelijke literatuur, waarin een aanzienlijke spreiding van deze waarde voorkomt. Gezien de aandacht die het IPCC heeft voor Lewis (2013) heeft dit onderzoek zeker meegespeeld in deze afweging. Als Lewis wil dat zijn ideeën ook in de toekomst serieus meegewogen worden, zal hij toch echt eens werk moeten maken van het beantwoorden van vragen en kritiekpunten.

Ook proberen ze de verschillen tussen hun bevindingen en die van andere wetenschappelijke methodes groter voor te stellen dan ze werkelijk zijn. Hun schatting van de TCR (de Transient Climate Response, die aangeeft hoeveel opwarming er op relatief korte termijn te verwachten is t.g.v. een versterkt broeikaseffect; de Equilibrium Climate Sensitivity of ECS die ook in het rapport aan de orde komt, is de opwarming op zeer lange termijn) is 1,35 °C; dat is 25% lager dan het gemiddelde van 1,8 °C dat volgt uit klimaatmodellen. Ook met die lagere klimaatgevoeligheid zit het er dik in dat we in de loop van deze eeuw  de kritisch geachte grens van 2 °C overschrijden als we niets doen om de broeikasgasemissies te beperken. Dat dacht ik tenminste, omdat het vrij logisch is om een lineair verband is tussen TCR en de verwachte temperatuurtoename te veronderstellen. In hun tabel 3 komen Lewis en Crok komen via ondoorgrondelijke berekeningen echter uit op temperatuurstijgingen die veel lager liggen dat 25% onder de modelprojecties. Hoe ze dat voor elkaar krijgen is een raadsel waar het rapport geen duidelijk antwoord op geeft. Misschien komt dat antwoord binnenkort. Overigens schatten Lewis en Crok de bovengrens voor de “likely range” op 2 °C, waarmee de 1,8 °C die uit de modellen volgt ook volgens hun benadering dus een reële mogelijkheid is. Die bandbreedte is van belang als we risico’s van klimaatverandering willen beoordelen, en dat is alleen maar meer het geval als de invloed van een iets hogere of lagere TCR op de opwarming zo groot is als Lewis en Crok berekenen.

Een ander opvallend punt is dat Lewis en Crok zich alleen bezig lijken te houden met de opwarming in deze eeuw. Die opwarming blijft natuurlijk ook gewoon in volgende eeuwen doorgaan, zeker als we niets veranderen aan onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. En dus is de klimaatgevoeligheid op lange termijn, de ECS, ook een factor van belang. Uit enkele recente artikelen blijkt dat er grote problemen kunnen zijn met de bepaling van de ECS uit het recente temperatuurverloop, zoals Lewis en Crok dat doen. Rose et al, bijvoorbeeld, menen dat deze methode niet betrouwbaar is.

Een interessante vraag is nog waarom dit rapport, met een presentatie in Nieuwspoort en een Nederlandse vertaling, zo op ons land is gericht. Het rapport is immers betaald, zoals Crok onlangs op zijn blog erkende, door de Britse GWPF. Het maakt in elk geval nog eens duidelijk dat de doelgroep van het rapport niet de wereld van de klimaatwetenschap is. Dan zou zo’n vertaling een pure verspilling van tijd en moeite zijn. Het heeft er alle schijn van dat de internationale campagne tegen de klimaatwetenschap heeft besloten Nederland wat extra aandacht te geven. Naar het waarom kunnen we alleen maar gissen. Bij mij bevestigt het mijn gevoel dat Lewis en Crok dit rapport met veel meer gevoel voor pr dan gevoel voor wetenschap hebben geschreven.

Greg Laden schreef eerder deze week al een lezenswaardig stuk over het rapport.