Climatedialogue over Klimaatgevoeligheid

Na een stilteperiode van negen maanden is vandaag een nieuwe discussie geopend op Climate Dialogue over klimaatgevoeligheid. Sinds de oprichting ben ik bij dit initiatief betrokken geweest (in verschillende hoedanigheden). Enerzijds uniek vanwege de samenwerking en discussie tussen tussen ‘mainstreamers’ en ‘skeptici’, anderzijds controversieel vanwege de ‘false balance’ die in feite in de structuur zit ingebakken door expliciet ‘sceptici’ uit te nodigen voor de discussies. Ik beschreef ClimateDialogue eerder in dit blog, waarin ik bovengenoemde aspecten ook benoem. Er zijn sinds het begin een aantal veranderingen doorgevoerd in bijv. de bemensing en de structuur. De discussies zullen nu geleid worden door Bart Strengers van PBL en Marcel Crok.

Het is een internationaal blog, gefinancierd door het ministerie van Infrastructuur en Milieu (IenM), waarop onderzoekers op uitnodiging over publiekelijk controversiële klimaatonderwerpen met elkaar in discussie gaan, met als doel erachter te komen waarover men het eens is, waarover oneens en wat de mogelijke redenen zijn voor dit verschil in inzicht.

In de nieuwe discussie zullen drie klimaatwetenschappers de degens kruisen over één van de meest cruciale onderwerpen binnen de klimaatwetenschap: de klimaatgevoeligheid ofwel de vraag hoeveel de aarde zal opwarmen na een verdubbeling van de hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer. In het recent verschenen klimaatrapport van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) wordt gesteld dat deze waarde waarschijnlijk ligt tussen 1,5 en 4,5 graden. Een meest waarschijnlijke waarde (‘best estimate’) wordt niet gegeven. De range is gebaseerd op klimaatmodellen (GCMs), de opwarming over de afgelopen 150 jaar, klimaatveranderingen in het verre verleden (paleo-studies) en klimatologische randvoorwaarden. Bij al deze benaderingen komt een of ander model om de hoek kijken.

De waarde van de klimaatgevoeligheid is ook voor het beleid van belang, aangezien een gevoeliger klimaat meer maatregelen vereist om onder eenzelfde grens aan opwarming te blijven. Aangezien van wereldwijde emissiereducties echter nog niet eens sprake is, gaat dat pas echt verschil maken in de toekomst. Zelfs bij een relatief lage klimaatgevoeligheid zullen de emissies hoogstwaarschijnlijk gereduceerd moeten worden om onder de twee graden opwarming te blijven. Oftewel: Any realistic change in our scientific understanding is not going to make a big difference for the required policy response, at least not in the short to medium term (~decades).

Een van de drie deelnemende wetenschappers, de Brit Nic Lewis, is van mening dat de klimaatgevoeligheid tussen 1,2 en 3 graden ligt, en dat de ‘best estimate’ hooguit 1,7 zal zijn. Hij komt daartoe omdat hij de model- en paleo-studies als weinig bruikbaar beschouwt. Daarmee geeft hij een controversiële interpretatie van het beschikbare ‘bewijsmateriaal’ zoals dit wordt samengevat door het IPCC. De Brit James Annan gaat uit van een gevoeligheid die ligt tussen 2,0 en 4,5, waarbij hij denkt dat de ‘best estimate’ in het lagere deel van deze range moet worden gevonden: tussen 2,0 en 3,0. De Amerikaanse wetenschapper John Fasullo komt uit op de hoogste klimaatgevoeligheid van de drie: een range van 2,0 en 4,5 en een meest waarschijnlijke waarde van 3,4; twee keer zo hoog als Lewis.

In zijn reactie op Nic Lewis slaat James Annan meteen de spijker op z’n kop:

Nic Lewis appears to be arguing primarily on the basis that all work on climate sensitivity is wrong, except his own, and one other team who gets similar results. In reality, all research has limitations, uncertainties and assumptions built in.

Een aantal recente studies (Shindell, 2014; Kummer and Dessler, 2014) laat zien dat de effectiviteit (“efficacy”) van (overwegend koelende) aerosolen wellicht sterker is dan gedacht (omdat ze zich voornamelijk over de grote landmassa’s bevinden). Dit zou een verklaring kunnen zijn voor het verschil in klimaatgevoeligheid zoals dat uit de afgelopen ~150 jaar kan worden afgeleid vs zoals dat uit klimaatmodellen en paleoklimaat kan worden afgeleid. Want die verschillen dienen natuurlijk wel verklaard te worden. Indien correct zou dit betekenen dat de meest waarschijnlijke waarde voor klimaatgevoeligheid inderdaad ergens in het midden van de IPCC range zit. Op zijn beurt zou dit betekenen dat de opwarming in de nabije toekomst weer flink zou moeten aantrekken, zo argumenteert James Annan, omdat de huidige opwarming dicht bij de ondergrens van het model-ensemble zit:

If these results are correct, then the current moderate warming rate is a bit of an aberration, and so a substantial acceleration in the warming rate can be expected to occur in the near future, sufficient not only to match the modelled warming rate, but even to catch up the recent lost ground.

Schmidt et al (2014) lieten echter zien dat als je corrigeert voor de effecten van El Nino/La Nina, voor de actuele klimaatforceringen, en voor de incomplete dekking van de observaties, dat het modelgemiddelde dan heel goed overeen komt met de observaties. Dat zwakt de conclusie zoals Annan die hier boven trekt over de verwachte ontwikkeling van de opwarming wel af.

Figuur (Schmidt et al., 2014): Geobserveerde en gemodeleerde trend in de opwarming, gecorrigeerd voor ENSO en actuele klimaatforceringen (model; dikke zwarte lijn) en spatial coverage (observaties; rode stippellijn).

Binnenkort meer op dit blog over de recente studies van Shindell en Kummer and Dessler.

Zelf meediscussieren kan ook: In de “public comments” kan iedereen (on-topic en respectvol geformuleerd) een commentaar plaatsen (na registratie).

Als uitsmijter hier nog een hilarische clip uit “Last week tonight” met John Oliver, waarin hij de gangbare ‘false balance’ contrasteert met hoe een ‘statistically representative climate debate’ er uit zou zien: